رویای باتو بودن...
یواشکی.....
اگه بگم که قول می دم ...


چه تلخه...
چندسال دیگر ؟

 یه وقتایی
یه جاهایی
یه حرفایی
چنان اتیشت میزنه که،دوستداری
فریاد بزنی،ولی نمیتونی...
دوستداری اشک بریزی،ولی نمیتونی...
حتی دیگه نفس کشیدن هم برات سخت میشه...
تمام وجودت میشه...
بغض که نمی ترکه...
به این میگن:
درد
بیدرمون

 به نامردمان مهر کردم بسی

 به مردی که زبانِ سکوت زنش را بفهمد ….باید گفت: خدا قوت … !

 کار سختی ستْ دوست نداشتنِ تو

باید برای خودم

کار دیگری دست و پا کنم . . .

 با تو از نابترین لحظه سخن خواهم گفت. دوستت خواهم داشت. 
هیچ میدانی چیست ؟
لحظه ای نیست که در خاطر من یاد تو نیست!

 خیره است چشم خانه به چشمان مات من

خالی است بیصدا و سکوتت حیات من

حق السکوت میطلبد از لبان تو

چشمان لا ابالی و لبهای لات من !

 کاش میشد هیچکس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی باتو میمانم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود …

 از دل کوچه گذشتم از میون جاده ی خیس
این مسیر بدون برگشت که واسم هیچ آشنا نیست
میخوام آرامش بگیرم من که تو غصه اسیرم
حق من نیست مثل سایه توی تنهایی بمیرم…