کاش سهراب اینگونه میگفت:

آب را گل نكنید . . .

شاید از دور علمدار حسین (ع)

مشك طفلان بر دوش،

زخم و خون بر اندام،

می رسد تا كه از این آب روان،
پر كند مشك تهی، ببرد جرعه آبی برساند به حرم،

تا علی اصغر (ع) بی شیر رباب (س)

نفسش تازه شود و بخوابد آرام . . .

آب را گل نکنید...

تا که شرمنده نگردد عباس ...

تا که پژمرده نگردد گل یاس ...

به من حق بده

که میل به خوردن نداشته باشم

این بغض‌ها که

تو به خورد من می‌دهی

سیر سیرم می‌کند …

ما ""مـــرد"" هستیم!

دستــــانمان از تو زِبرتر و پهن تر است!!!

صورتمان ته ریشى دارد!!!

گاهی دلگیراز بی وفایی ها ، اما دلمان دریــــاست!

... جـــاىِ گریـــــه کردن به بالکن میرویم و اب و هوائی عوض میکنیم!!!

... ... ... ... ما با همــــان دستان پهن و زبرتو را نوازش میکنیم!!!

دریایی از گرفتاری هم باشیم ،ولی..

با همان صورت ناصاف و ناملایم تو را میبوسیم ونوازشت میکنیم..

تو آرام شوى!!!

آنقــــدر مارا نامــــرد ""نخوان""!!!

آنقدر پول و ماشین و ثـــــروتمان را""نسنج""!!!

فقط به ما ""دلت را بده"" تا زمین و زمان را برایت بدوزیم!!!

کـــــــاش یک نفـــــــر بـــــــود که میگفت به من،

هــــمه آنِ من از آنِ تـــــــو باشـــــــد

وقتی که دلـــــــت میگیـــــــرد....

ایـن بـی تــفـآوتـیهـآ...
ایــن بـی خــَـبــَـری هــآ...
گــآهی دیــدآر از ســَـر اجـبـآر... 
نــَـبـودَن هآ ... 
نـَـدیــدَن هــآ .... 
یــَـعـنـی بــُـرو ...! 
گـــآهــی چـِـقــَـدر خِــنـگ مـیـشــویـم ...! ...

باید کمک کنی ، کمرم را شکسته اند

بالم نمی دهند ، پرم را شکسته اند

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پل های امن پشت سرم را شکسته اند

هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند

هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند

حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شکسته اند

گل های قاصدک خبرم را نمی برند

پای همیشه ی سفرم را شکسته اند

حالا تو نیستی و دهان های هرزه گو

با سنگِ حرفِ مُفت ، سرم را شکسته اند

✿ تمام زنـבگیم راבلتنگـﮯ پر کرבه است........ ✿
בلتنگـﮯ از کسـﮯ کـﮧ בوستش داشتم و
عمیق ترینـ בرבها و رنج هاے عالم را בر رگهایم جارے کرב!!!
+ בرבهایـﮯ کـﮧ کابوس شبها و حقیقت روزهایم شـב...... +

زندگیت را طی کن
و انگاه که بر بلندترین قله هایش رسیدی
لبخند خود را 
نثار تمام سنگریزه هایی کن 
که پایت را خراشیدند

آدمها می آیند

خودشان را نشان می دهند

اصرار می کنند

برای اثبات بودنشان و ماندنشان

اصرار می کنند که تو نیز باشی همراهشان

همان آدمها

وقتی که پذیرفتی بودنشان را

وقتی که باورشان کردی

به سادگی

می روند

و تو می مانی با باوری که..

خستــــه ام از تمــــام بــاور هـــا . . .
خستــــه ام از تمــــام نــــگاه هـــا . . .
از حـــرفهـــا . . پــچ پــچ هــــا . . .
کـــاش دنیـــــا رنـــگ عـــوض کنـــد
کـــاش بـــاران ببـــارد و بـــا خـــود ایـــن دورنگیـــــها
دوروییــــها را بشــــویــد . . .
مـــن دلـــم دنیــــای تـــازه
فکــــر تــــازه
هــــوای تـــازه میخــــواهــــد . . .

اورژانس...
آژیرکشان، آمبولانسی
واژه هایم را
به مدفن کاغذهای باطله می برد
همانهایی که در ستیز
با توصیف تو
مغلوب شدند و از پا در آمدند.

آرامـــش یعنــــی :هـر وقت قهـــر کــــردی....مطمئــــن بـــاشـی کـــه تـــا آشتـــی کنـــی هیـــچ کسی جـــات رو نمی گیــــــره . . .