با تو که حرف می‌زنم صدامو صاف می‌کنم
دارم به زیبایی تو باز اعتراف می‌کنم
با تو که حرف می‌زنم آینده من روشنه
دنیام دستای توئه که تو دستای منه
ثانیه هام کنار تو به مردن عادت می‌کنه
حتی برای رفتن ما همه حسادت می‌کنند

وقتی بهم زل می‌زنی دیگه نفس نمی‌کشم
اونقدر آرومم پیش تو می‌ترسم از آرامشم

 مانده در خاطرم یادی از شبهای دیرین

رفتی و مانده ام بی تو من تنها و غمگین

باور کن ندارم جز یاد تو یادی دیگر

دریغا لحظه ای جز خیالت نیست در سر

من مونده ام و یک خاطره

خاطره ای سرد و غمگین

رفتی و با رفتنت افتادم در دام نفرین

- - - - - - - - -- 

خدایا چه سخته روز و شب محنت کشیدن

با یاد گذشته هر شب رو به صبح رساندن

چه حاصل زدنیا جز غم و اندوه و زاری

سرنوشت بمیری تا کیم خواهی به خواری

همینه همیشه هر چی عاشقه می دونه

جدایی می رسه عاقبت تنها می مونه

تو دنیای رویا شعر دلتنگی می خونه
دل حسرت کشو با غم عشق می سورونه
با غم عشق می سورونه
با غم عشق می سورونه

 خستگیمو نمی دونن
میون این فاصله ها بودن تو یه نعمته
حتی اگه یه شب باش سفر با تو غنیمته 
شب سفر یه حادثست برای تو برای من
یه فرصت بدون شک واسه دوباره ما شدن
آخر این قصه کجاست عبوره یا رسیدنه
حتی دروغ ولی بگو که این شبا مال منه 
از تن تو که میگذرم حرفاتو باور می کنم

 از کدوم تبار پاکی
که نظر کرده ی خاکی

نوش دارویی واسه ی دل
مرحم زخم هلاکی

چیه اسمت که تو حرفات
گل استعاره داری

با تموم خستگی هات
طاقت اشاره داری

مثل خورشید میدرخشی
طعم زندگی میبخشی

میون این همه مهتاب
حرمت ستاره داری

چیه اسمت که وجود نازنینت
تک درخت کوه طوره

چه قدی داره دل عشق آفرینت
که نگاهت بی عبوره

چیه اسمت که رقیب آسمونی
شکل ماه مهربونی

از تموم آرزوهای جوونی
تو مگه برام بمونی

 متنفـّرґ از انسآטּ هایـﮯ ڪـﮧ בیوآر بـُلنـבَت را مـﮯبیننـב ،

ولـﮯ بـﮧ בُنبـآل هـَمآטּ آجـُر لق בیوآرت هـَستنـב که :

تو را فرو بریزنـב

تا تو را انڪآر ڪُننـב

و از رویـَت رב شونـב

 چقـَבر בوست בآشتـَґ یڪ نفر از مـَטּ مـﮯپـُرسیـב:

چرا نگـآه هایـَت آنقـَבر غـَمگیـטּ است؟

چرا لـَبـפֿـَنـבهایـَت آنقـَבر تلـخ و بیرنـگ اَست؟

امّا افسوس ڪـﮧ هیچ ڪَس نبوב ...

هَمیشـﮧ مـَטּ بوבَґ و تنهایـﮯ پـُر از פֿـآطرـه ...

آرے با تو هستـَґ ...

با تویـﮯ ڪـﮧ از ڪنآرґ گذشتـﮯ...

و פـتـﮯ یڪ بار هـَґ نپـُرسیـבے،

چرا چشـґهایـَґ هـَمیشـﮧ بـآرآنـﮯ است ...

 گـُمـان مـی کـَردَم راه ِ ٬مَـ‗_‗۩‗_‗ـرگـِ از زنــدگیــ جــُداستـــ ؛ 



امـــا نــَـه ، 

هـَر دو دَستـِشـان تـوی ِ یـک کاسـهـ اسـتــ !



هـَمیـن زِندگـیــ بــود کـه مَــرا کُـشتــ ..

 مـهـربآنـﮯ تـا ڪـﮯ?بـگذارسـَפֿـت بـآشـَґ و سَـرב

بـآرآטּ ڪـﮧ بـآریـב ... چَـتـر بـگیـرґ و چڪمـﮧ

פֿـورشیـב ڪـﮧ تـآبـیـב ... پـنـجـره ببـنـבَґ و تـآریڪ

اشڪ ڪـﮧ آمـَב ... בَسـتمآلــﮯ بـُرבآرَґ و פֿـُشڪ

او ڪـﮧ رفـت نـیـشـפֿـَنـבے بـزنـґ و سـوت...

 بـــــــــی خـــیالِ هـَــر چــِـه زِمِســــتان اســت
و بـــَرف است . . 
و سـَـــرمـــا
تـَـمــام پنَـــجــِــره هـــا را بـــاز گـــُـذاشـــته ام !
تــا شـــایـــَد بـــاد
بـــویِ پیــــراهـَـنـَـت را بیــــاوَرد

 کاشــ هَمیشهـ در کودکے مےماندیمـــ...
کهـ بهـ جایــِ دلــ هایِمانـــ سَرِ زانوهایمانـــ زَخمــ مےشُد...